Merhabalar ben Şervan ARSLAN,
20 yaşındayım ve Politecnico di Torino üniversitesinde Computer Engineering bölümünde 2. Sınıf öğrencisiyim. Ve şu an burada okuyor oluşum benim için bir hayalden öteye gidemeyeceğini düşündüğüm bir hayaldi ancak en beklemediğim anda gerçekleşti ve o dönem ve tepe taklak olmuş ilerleyen hayatıma ihtimal dahi vermiyor olduğum bir ışık doğdu. Beklediğim gibi geçmemiş bir YKS sınavı sonrası ailemle kötüye giden ilişkiler , arkadaşlarımın bir bir başka şehirlere gidecek olmaları , zaten ders çalışma ve zora gelme konusunda çok kısıtlı deneyimi olan benim bir yıl daha aynı stres ve sıkıntıları çekecek olacağım düşüncesi yavaş yavaş içimi kemirirken var olduğundan haberim bile olmadığı bir fırsat babamın bir Pava Education yöneticisiyle tesadüf eseri denk gelmesiyle kötüye giden bir gidişata dur diyebilecek bir umut yarattı. Sınav ve kayıt sürecinin sorunsuz bir şekilde ilerlemesiyle elimde iyi bir burs ile kendimi İtalya’da buldum. O yıllardır hayalini kurup “Acaba?” sorusuna hep “Yok canım o kadarı da olmaz” dediğim ütopya gerçek olmuştu. Hayatta hiçbir şeyin tozpembe ve kusursuz ilerlemediği gibi bunda da hiç hesaplamadığım bir faktör ilk zamanlarımda beni çok zorladı: Dil ve Kültür farkından oluşan adapte sürecinin zorluğu. İlk birkaç ay boyunca yalnızlığıma iyi gelen tek şey kayıt işlemleri sırasında Pava Education’da tanıştığım iki arkadaşımdı. Onlar da olmasa yaşadığım durumu mental olarak ne kadar sağlıklı atlatabileceğim meçhul. Tabi her şeyin bir sonu var ve o günleri de atlattım bolca İtalyan arkadaş edindim. Çoğu sıcakkanlı ve eğlenceli insanlar. Kültür farkına zamanla alıştım iletişim kurduğum insanların sayısı arttı ve biraz sancılı bir sürecin ardından işler yoluna girmeye başladı. Artık hayalini kurduğum o eğlenceli üniversite hayatını, yeni bir ülkenin insana kattığı onlarca güzel şeyi yaşamanın zamanı. İmkan vermediğim o hayalin gerçek olmasının şokunu atlatıp bu hayalin çıkartabildiğim kadar tadını çıkartmaya çalışıyorum.
Sevgiler,
Şervan Arslan
